Fotografie ze Lwowa, które tu prezentuję, powstały w 2009 roku, w sobotę przed prawosławną Wielkanocą. W ten przedświąteczny dzień nie było zbyt wielu ludzi na ulicach, ale za to można było obejrzeć i kupić przepiękne, misterne pisanki.

Zwiedzanie Lwowa z przewodnikiem znalazło się w programie krótkiej wycieczki po Ukrainie. Nie było na to zwiedzanie zbyt wiele czasu. Miałam zamiar przyjechać tu ponownie. Nawet zanotowałam starannie adres i telefon sympatycznej polskiej przewodniczki. Obiecała załatwić niedrogi nocleg w centrum, gdybym przyjeżdżała na dłużej. Do Lwowa było tak blisko, wystarczyło tylko wsiąść w samochód. Uważając, że tam zawsze zdążę, wybierałam się na razie w dalsze podróże…

Lwów – to miasto założył przed około 770 laty władca Rusi Halicko-Włodzimierskiej Daniel i nazwał je Lwowem na cześć swojego syna Lwa.

W latach 1349–1370 znalazł się Lwów w składzie Królestwa Polskiego. 17 kwietnia 1356 Kazimierz III Wielki lokował Stare Miasto na prawie magdeburskim. W dokumencie lokacyjnym wyraźnie zaznaczył, że wszyscy mieszkańcy, zarówno Polacy, jak i Rusini, Ormianie, Żydzi i Tatarzy, mają prawo do zachowania własnych praw, religii i obyczajów.

Lwów był zawsze miastem wielu kultur i wielu narodowości. Mieszkali tu obok siebie Polacy, Rusini, Żydzi, Ormianie, Niemcy, Węgrzy, Włosi, Grecy, Bułgarzy. Używane były różne języki: polski, rusiński, ormiański, niemiecki, hebrajski, jidysz, turecki, a także cztery alfabety: łaciński, cyrylica, hebrajski i ormiański. Funkcjonowały jednocześnie rozmaite systemy prawne: łaciński, rusiński, żydowski, niemiecki, ormiański.

We Lwowie były trzy katolickie arcybiskupstwa: katolickie, grecko-katolickie, ormiańsko-katolickie oraz patriarchaty rabinackie i luterański. W złotym XVII wieku przed inwazją szwedzką te wszystkie społeczności żyły spokojnie bez walk religijnych czy etnicznych.

Pierwsza wojna światowa zaburzyła harmonijne współżycie różnych kultur we Lwowie. Austro-Węgry rozpadły się i przedstawiciele powstającej Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej opanowali miasto. Polscy mieszkańcy przeciwstawili się temu. W listopadzie 1918 roku wybuchły walki o Lwów znane jako Obrona Lwowa. Miasto było oblegane przez Ukraińską Armię Halicką aż do maja 1919 roku. Pokojowa konferencja w Paryżu zatwierdziła tymczasową administrację Polski nad miastem. Rok później miasto obroniło się przed bolszewikami.

Lwów, pozostając wieloetnicznym miastem, stał się czwartym po Krakowie, Wilnie i Warszawie centrum naukowym i kulturalnym II Rzeczypospolitej.

Z chwilą wybuchu wojny, zgodnie z tajnym dodatkowym protokołem do paktu Ribbentrop-Mołotow, Lwów znalazł się pod okupacją Armii Czerwonej. Czas wojny był szczególnie okrutny dla społeczności polskiej i żydowskiej.

Po konferencji jałtańskiej (4-11 lutego 1945) Lwów i wschodnią część województwa lwowskiego włączono do Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej i sowieckie władze przystąpiły do przymusowego wysiedlenia Polaków. Dlatego gdy usłyszymy u kogoś starszego charakterystyczny lwowski akcent, to wiemy, że z pewnością jest mieszkańcem Wrocławia.

Od 1991 roku Lwów wchodzi w skład niepodległej Ukrainy.

Wiadomości z ostatniej chwili: serwis społecznościowy VK, rosyjski odpowiednik Facebooka, zaczął klasyfikować wszystkie miasta w Ukrainie, w tym Kijów i Lwów, jako rosyjskie.