Rozstanie z pralnią należało do rozstań radosnych. Pracowałam w pralni już ponad siedem miesięcy. Dobre zarobki nie rekompensowały jednak beznadziejności tego zajęcia. Na dodatek pojawiły się bóle w przegubach rąk. Ewa Bartuszek, zaprzyjaźniona rehabilitantka, zapisała mnie na wizytę u ortopedy. Diagnoza pani doktor Lisiewicz była prosta:  ̶  Gdzie pani z takimi rękami do pralni – powiedziała, patrząc na moje drobne ręce.

Zaczęły się rozmyślania, czym by tu się zająć, przecież do szkoły już nie wrócę…

Parę dni później, szczęśliwym zdarzeniem losu, odwiedziła nas Elżbieta, żona znajomego Mietka (Miecio wciąż jeszcze nie wyprowadził się z Kopernika do swego już wyremontowanego mieszkania). Elżbieta przyszła zamówić pierścionek. Opowiedziałam o swojej aktualnej sytuacji pracowniczej.

Był chyba marzec, a może już kwiecień 1987. Skończył się sezon kożuchowy. W pralni zmniejszył się ruch. Nie potrzebni już byli pomocnicy do farbowania kożuchów. Przestał przychodzić pan Maciek, a pan Kazio wpadał z rzadka, Lila (właścicielka firmy) przyjeżdżała prawie codziennie, ale raczej na krótko i tylko ja musiałam przychodzić codziennie i trwać na posterunku przez osiem godzin. Zbliżała się wiosna i podobno były słoneczne dni. Piszę „podobno”, bo w tej mojej pralni, w piwnicznych izdebkach, nie było nawet promyczka słońca. Nadejście wiosny można było przewidywać po przynoszonej do prania odzieży.

Raczej nie najlepiej znosiłam to osamotnienie. Dni stały się jakieś monotonne i dziwnie rozwleczone.

W piątek Lila przyszła dużo wcześniej niż zwykle. Była lekko podekscytowana. Zasiadła przy biurku, przeglądając jakieś papiery i trochę nerwowo spoglądając co pewien czas na zegarek. Koło jedenastej w drzwiach pralni pojawił się klient. Wysoki mężczyzna z dużą wypchaną torbą. Lila szybko wstała z krzesełka i bez wstępnych słów zaprosiła go na zaplecze.