Stan wojenny, a potem okres rządów Jaruzela zburzyły całe nasze dotychczasowe życie. Zamknięcie redakcji, likwidacja miesięcznika „Nasz Klub” zmusiły Miecia do zmiany zawodu. Miecio przestał rysować, teraz robił biżuterię. Powstawały misterne, unikatowe dziełka, przyjmowane chętnie przez galerie, znajdujące nabywców, ale ta praca zamknęła go w domu. Nie musiał wychodzić do redakcji, nie miał teraz żadnych stałych obowiązków. Praca szła mu nieźle, ale te stałe przebywanie w domu rodziło rozmaite nieprzewidywalne konflikty.

Dla mnie skończyło się pisanie moich wywiadów, wymyślanie nowych edukacyjnych czy instruktażowych artykułów, robienia tego, co dawało mi satysfakcję. Dziennikarstwo zamieniłam na akwizycję Mieciowych wyrobów, na prowadzenie dokumentacji, wizyty w urzędzie probierczym, załatwianie zezwoleń, rozliczeń, najrozmaitszych formalności. Ze względu na problemy z nadwerężonymi strunami głosowymi musiałam ograniczyć pracę w szkole. Pociągnęło to za sobą zmniejszenie wysokości otrzymywanego wynagrodzenia.

Za oknem świeci słońce. Jest piękny, niemal wiosenny dzień. Znikły resztki śniegu, skończyła się, już druga w tym roku, trzydniowa zima. Ale na wieść, że w najbliższym tygodniu mają zostać otwarte narciarskie stoki, przypomniały mi się zimowe wakacje sprzed lat w Bukowinie Tatrzańskiej.

Zbliżały się zimowe ferie świąteczne. Zaczęliśmy myśleć o wyjeździe na narty. W ubiegłym roku byliśmy z przyjaciółmi w Bieszczadach. Było bardzo miło, ale narciarsko strasznie mizernie. W dniu naszego przyjazdu zaczął padać deszcz, stopiła się większość śniegu. Potem zamarzło. Jeździło się po niewielkich zlodowaciałych poletkach. Na dodatek wyleciałam z trasy na zamarzniętą grudę i niestety, długi czas potem, z trudem siadałam na twardych krzesełkach.

Nauczycielka przedmiotów zawodowych w Technikum Architektoniczno-Budowlanym i w Żeńskiej Szkole Architektury − nie było to moje wymarzone zajęcie. Był to jedynie sposób na wykorzystanie pięcioletnich studiów na Politechnice. Samo nauczanie i praca z młodzieżą dostarczało satysfakcji, ale niestety przedmioty, których mogłam nauczać: mechanika budowli, konstrukcje stalowe, materiały budowlane, kosztorysowanie, organizacja pracy, nie należały do zbytnio mnie interesujących. Żeby się nadmiernie nie umartwiać, nie wpaść w rutynę mówienia w kółko latami tych samych rzeczy, starałam się zmieniać przedmioty nauczania, wymyślać metody pracy, ubarwiać lekcje opowieściami…