Dowiedziałam się przypadkiem od Krysi Nastajówny, że nasza koleżanka Hania Lipowiec jedzie na obóz narciarski organizowany przez ZSP. Właściwie dlaczego byśmy miały nie pojechać też my? Poszłam do biura ZSP mieszczącego się w Gmachu Głównym. Zasiadał w nim Krzysztof Gąsiorowski, późniejszy literat, wtedy jeszcze student Politechniki, i dowiedziałam się od niego, że obóz odbędzie się na Hali Szrenickiej, ale nie ma już wolnych miejsc. Niezrażone tą informacją postanowiłyśmy samodzielnie wyruszyć na Halę Szrenicką, trzeba było tylko skompletować sprzęt narciarski. Na szczęście przyjechały z Wilna tatowe narty i narciarskie buty Mamy – wszystko w świetnym przedwojennym gatunku, był też w domu jakiś niewielki wojskowy plecak, do którego udało mi się zapakować wszystkie niezbędne rzeczy.

Do Szklarskiej przyjechałyśmy po południu i zgodnie ze wskazówkami tubylców wyruszyłyśmy pod górę w kierunku Hali. Nie było niestety wyraźnych oznaczeń drogi i po dwóch godzinach znalazłyśmy się niespodziewanie na strażnicy granicznej. Zaczął zapadać zmrok, na szczęście napotkałyśmy dom, gdzie pozwolono nam przenocować. Na Halę dotarłyśmy następnego poranka.

Andrzejek jest już w drugiej klasie technikum kolejowego. Szkołę dla Andrzejka wybrał Tata z dwóch powodów: po pierwsze, bo uważał, że mężczyzna w obecnych czasach powinien mieć fach w ręku, a po drugie, bo to była nowa, świetnie wyposażona szkoła i Tata miał w niej jakieś znajomości, dzięki którym Andrzejka do niej przyjęto, mimo że nie miał jeszcze ukończonych 14 lat (do techników przyjmowano dopiero czternastolatków). Andrzejek był szkołą zachwycony, czuł się już całkiem dorośle i dumnie nosił obowiązujący uczniów tej szkoły kolejarski mundur. Ten zachwyt nad mundurem minął mu już chyba po roku, zaraz po wyjściu ze szkoły przebierał się w cywilne szatki.

To rozpoczęcie nauki w technikum przed 14. rokiem życia miało dla Andrzejka dodatkową korzyść – jedyny w klasie z powodu wieku nie dostąpił zaszczytu przyjęcia do ZMP.

Irenka wyjechała do Łodzi, na razie nie otrzymała akademika, ale Tacie udało się załatwić dla niej pokój gościnny w fabryce cukierków.

Najlepszą wileńską przyjaciółką naszej Babuni była pani Konstancja Krysinielowa. Babunia i pani Konstancja przyjaźniły się od niepamiętnych czasów i nasza rodzina była odwiecznie zaprzyjaźniona z rodziną pani Konstancji, z jej synem Ignacym, a szczególnie z jej dwiema córkami Jadzią i Basią. Często się odwiedzano, pomagano sobie nawzajem w trudnych, wojennych czasach.

Pamiętam ostatnią wizytę w niewielkim, zbudowanym tuż przed wojną, domku na Antokolu. Wizytę tuż przed opuszczeniem Wilna przez rodzinę Krysinielów. Most przez Wilię w kierunku Antokola został uszkodzony w czasie działań wojennych i trzeba było przeprawić się łodzią. Tuż przy przeprawie podszedł do Taty sowiecki żołnierz, zaproponował sprzedanie dwóch puszek „świńskiej tuszonki” – konserwy wieprzowej otrzymywanej przez sowieckich żołnierzy. Puszki nie miały żadnej etykiety, ale któż w czasie wojny zajmowałby się produkcją etykiet, szczególnie dla wojska. „Świńska tuszonka” to świetny prezent, pomyślał Tata – transakcja została dokonana dyskretnie. Jakież było nasze zdumienie, kiedy po otwarciu puszki w domku na Antokolu okazało się, że w jej wnętrzu znajdowało się siano i piasek. Po dokładnych oględzinach tej fatalnej puszki ustalono, że została precyzyjnie wykonana z połączenia dwóch egzemplarzy.