Tag

Tadeusz Korab Kowalski

kartki z pamiętnika, notatki z podróży

Wizyta za żelazną kurtyną

By

Był koniec czerwca. Przed paroma dniami wróciłam z dwutygodniowego pobytu w Bułgarii. Nie bardzo wiedziałam, czy całe lato przyjdzie mi teraz siedzieć samotnie w Warszawie. W czasie mojej pracy w szkole to w lipcu i sierpniu jeździliśmy z Mieciem z namiotem nad jakieś jeziora, ale teraz cóż, sama z namiotem nie pojadę.

Zadzwonił telefon. To Tadzio Kowalski. Zapytał, czy nadal myślę o wyjeździe do RFN-u, bo przed miesiącem pytałam, czy ma jakieś dojścia w ambasadzie, żeby bez stania w tej kilkudniowej kolejce otrzymać wizę. I szybko dodał, że zaistniała taka możliwość i że on z Urszulką (żoną Tadzia) i z Malenką (ich starszą córeczką) jadą samochodem do RFN-u, więc mogłabym z nimi pojechać.

Read more
10 lipca 2021
Kolorowe cienie

Tadzio Kowalski zostaje dziennikarzem

By

Po paru latach studiów na Wydziale Prawa na Uniwersytecie Warszawskim Tadzio doszedł do wniosku, że prawnik to nie jest zawód, w którym chciałby pozostać na zawsze. Porzucił więc prawo i przeniósł się na dziennikarstwo. Dziennikarstwo było chyba naprawdę wymarzonym dla niego zawodem. Jego łatwość nawiązywania kontaktów, umiejętność rozmawiania z ludźmi, umiejętność obserwacji, wynajdowania ciekawych tematów dawały mu duże szanse na rozwinięcie skrzydeł w tym zawodzie.

Wraz z rozpoczęciem tych dziennikarskich studiów zaczął też Tadzio pisywać do gazet. Czasem zapraszał do współpracy fotograficznej Miecia. Tak powstał reportaż o zimowych zawodach jeździeckich czy wywiad z Elżbietą Czyżewską.

Read more
30 maja 2020
kartki z pamiętnika

Tadeusz – opowieść pierwsza

By

Tadzio Kowalski był człowiekiem pełnym fantazji, niezwykłych pomysłów, które na dodatek potrafił realizować. Miał też wielką łatwość nawiązywania kontaktów.

Teraz by się powiedziało: „był wielce kreatywny”, ale wtedy słowo „kreatywny” nie należało do słów powszechnie używanych. Bo też i kreatywność nie była wcale potrzebna obywatelom PRL-u, kraju socjalizmu, tego najszczęśliwszego ustroju. Obywatel nie musiał samodzielnie rozumować, miał sumiennie wykonywać powierzone mu obowiązki, wyrabiać ustalone normy, mógł te normy przekraczać: 110%, 120% … 200%. Mógł zostać przodownikiem pracy i otrzymywać za to nagrody, być wzorcem dla innych, oglądać swoje zdjęcia w gazetkach ściennych. Ewentualnie miał możliwość złożenia wniosku racjonalizatorskiego, pozwalającego na wprowadzenie usprawnień w wykonywanym zawodzie. Ale żeby mędrkować, być „kreatywnym”, może wywyższać nad szefem… A przecież od myślenia była partia, jedyna, najmądrzejsza, oraz towarzysze stojący na jej czele, którzy wiedzieli, jak należy żyć, jak zapewnić dobrobyt obywatelom.

Read more
2 lutego 2020
Close