kartki z pamiętnika

Rozstanie z pralnią należało do rozstań radosnych. Pracowałam w pralni już ponad siedem miesięcy. Dobre zarobki nie rekompensowały jednak beznadziejności tego zajęcia. Na dodatek pojawiły się bóle w przegubach rąk. Ewa Bartuszek, zaprzyjaźniona rehabilitantka, zapisała mnie na wizytę u ortopedy. Diagnoza pani doktor Lisiewicz była prosta:  ̶  Gdzie pani z takimi rękami do pralni – powiedziała, patrząc na moje drobne ręce.

Zaczęły się rozmyślania, czym by tu się zająć, przecież do szkoły już nie wrócę…

Parę dni później, szczęśliwym zdarzeniem losu, odwiedziła nas Elżbieta, żona znajomego Mietka (Miecio wciąż jeszcze nie wyprowadził się z Kopernika do swego już wyremontowanego mieszkania). Elżbieta przyszła zamówić pierścionek. Opowiedziałam o swojej aktualnej sytuacji pracowniczej.

Zimy w Polsce dawniejszymi czasy były długie i mroźne, toteż najważniejszą rzeczą w każdej szafie były ciepłe swetry i różnego rodzaju zimowe okrycia wierzchnie. Palta na watolinie, pelisy podbijane futrem, futra od najtańszych z królików po bardziej wytworne z norek, lisów czy szynszyli. W latach 60-70. ubiegłego stulecia modnym okryciem zimowym stały się kożuchy. Spod strzechy przeniosły się na salony.

Pralnia, w której rozpoczęłam pracę, w dużej mierze specjalizowała się w praniu kożuchów i przywracaniu im nadszarpniętego upływem czasu wyglądu. Listopad i grudzień były miesiącami najintensywniejszego ruchu. Na wieszakach zwisały kożuchy duże i maleńkie, krajowe i zagraniczne. Można było tu obejrzeć cały przegląd mody kożuchowej. Krótkie, eleganckie kożuszki włoskie, kolorowe, z szalowym puszystym kołnierzem, zawiązywane paskiem w talii. Znacznie solidniejsze kożuszki bułgarskie, beżowe, brązowe, lekkie, starannie wykończone. Wreszcie nasze polskie – duże, solidne, najcięższe, najczęściej w rdzawym odcieniu brązu, przywożone z Sokołowa czy z Podhala. Kożuchy pochodzące z gór były często zdobione kolorowym haftem.