Był chyba marzec, a może już kwiecień 1987. Skończył się sezon kożuchowy. W pralni zmniejszył się ruch. Nie potrzebni już byli pomocnicy do farbowania kożuchów. Przestał przychodzić pan Maciek, a pan Kazio wpadał z rzadka, Lila (właścicielka firmy) przyjeżdżała prawie codziennie, ale raczej na krótko i tylko ja musiałam przychodzić codziennie i trwać na posterunku przez osiem godzin. Zbliżała się wiosna i podobno były słoneczne dni. Piszę „podobno”, bo w tej mojej pralni, w piwnicznych izdebkach, nie było nawet promyczka słońca. Nadejście wiosny można było przewidywać po przynoszonej do prania odzieży.

Raczej nie najlepiej znosiłam to osamotnienie. Dni stały się jakieś monotonne i dziwnie rozwleczone.

W piątek Lila przyszła dużo wcześniej niż zwykle. Była lekko podekscytowana. Zasiadła przy biurku, przeglądając jakieś papiery i trochę nerwowo spoglądając co pewien czas na zegarek. Koło jedenastej w drzwiach pralni pojawił się klient. Wysoki mężczyzna z dużą wypchaną torbą. Lila szybko wstała z krzesełka i bez wstępnych słów zaprosiła go na zaplecze.

Był rok 1985. Nasze drogi z Mietkiem rozeszły się. Szybki rozwód za porozumieniem stron. Bukiecik żółtych róż. To chyba były jedne kwiaty, jakie kiedykolwiek od Miecia dostałam. Spotkanie w kawiarence z moją przyjaciółką Hanią i jej mężem Andrzejem…

Zaczęło się nerwowe poszukiwanie mieszkania dla Miecia i gwałtowne zbieranie pieniędzy na ten zakup. Pomysłu sprzedania naszego mieszkania na Kopernika, na moje szczęście, nie dawało się zrealizować. Nie było chętnych na piąte piętro bez windy, i to w starym budownictwie.

Srebrny interes rozwijał się bardzo dobrze. Niezbędne oprzyrządowanie zostało zakupione na kredyt z Banku Rzemiosła. Miecio nabierał doświadczenia w pracy w tym nowym dla niego materiale. Powstawały coraz bardziej precyzyjne dziełka, nowe, oryginalne formy.

Produkcja biżuterii wymagała posiadania odpowiednich surowców – srebra, kamieni… Mając już zarejestrowaną puncę, srebro można było kupować oficjalnie w ilościach udokumentowanych zużyciem na oficjalnie sprzedawane wyroby. Srebro w postaci łyżeczek i najrozmaitsze korale i koraliki można było czasem kupić na niedzielnych bazarkach. Chodziliśmy więc w niedzielne poranki i przedpołudnia w poszukiwaniu surowców na „Wolumen”, tak nazywano bazar na Bielanach mieszczący się przy ulicy Wolumen. Sprzedawano tu płyty gramofonowe, sprzęt elektroniczny i były tu także starocie.

W lutym 1975 któraś z redakcji czasopism dla wsi ogłosiła konkurs dla kobiet na dziennik pisany przez dwa lub trzy tygodnie. Informacja o konkursie dotarła do redakcji „Naszego Klubu”. Pomyślałam, że pisanie takiego dziennika to ciekawy eksperyment, i zaczęłam pisać…

Kilka dni temu rozpakowałam jedno z pudeł mojego archiwum. Leżała w nim tekturowa szara teczka, a w środku… rękopis dziennika pisanego przed prawie pięćdziesięciu laty. Przeglądając pożółkłe kartki, znalazłam przedwielkanocną opowieść o wyprawie na Kurpie… i oto ona.

Tina, kruczoczarna cocker-spanielka, była istotą niezwykle spokojną, zrównoważoną, wszystkim przyjazną, posłuszną, ogromnie towarzyską i dystyngowaną. Po prostu była damą.

Nie miała zwyczaju wpychać się do łóżka, sypiała w swoim koszyku, a w dzień chętnie układała się na kanapie. Kiedy odwiedzali nas goście i pojawiały się na stole jakieś przysmaki, starała się zająć miejsce na krześle w pobliżu stołu i obserwować to, co się przy nim działo. Nie zniżała się do żebraniny. Siedziała dostojnie i tylko w jej dużych, trochę smutnych oczach można było dostrzec chęć choćby spróbowania czegokolwiek.